Ejtisowa czerwona głowica

czyli

Ferrari Testarossa

Lata osiemdziesiąte są okresem pełnym paradoksów. Z jednej strony, po naszej stronie nieistniejącego już Muru Berlińskiego kojarzą się z kryzysem, biedą, ale i nadzieją na lepsze jutro, którym apogeum były zmiany jakie zachodziły w 1989 roku, zaś z drugiej, w kapitalistycznej części świata, były epoką mniejszych lub większych zmian w wielu aspektach życia. Same „ejtisy” doczekały się jeszcze w swoim czasie trwania pewnych symboli epoki, słów-kluczy, które niemal natychmiast kojarzą się z tamtym czasem – pośród nich, rzecz jasna, są także samochody.

Ferrari Testarossa jest jednym z takich symboli. Samochód powstał jako następca modelu 512 Berlinetta Boxer, będącego poprzednikiem 365 GTB/4 Daytona. Testarossa, nazwany tak od charakterystycznej czerwonej głowicy silnika, płaskiego dwunastocylindrowca o pojemności 4.9 litra i mocy 390 KM i o oznaczeniu Tipo F113, podobnie jak 512 BB, był dwuosobowym coupe z jednostką umieszczoną z tyłu auta i charakterystycznymi podnoszonymi światłami. Samo miano nawiązywało do modeli wyścigowych Ferrari – 500TR i 250 Testa Rossa. W przeciwieństwie jednak do Berlinetty, która była niezbyt komfortowym autem w oczach amerykańskich klientów – bo w tamtejszych odbiorców Ferrari celowało – był wygodnym i dobrze złożonym samochodem, szybko zyskując opinię komfortowego i dobrze wyposażonego auta sportowego, ale z kiepską widocznością do tyłu i nieco utrudnionym wsiadaniem.

Za projekt Testarossy odpowiadał zespół stylistów z Pininfariny, na którego czele stał Leonardo Fiovaranti – projektanci narysowali charakterystyczną niską i szeroką sylwetkę wozu, będącą rozwinięciem idei czysto klinowatych samochodów z lat 70. Wersja produkcyjna w większości pokrywała się z prototypem, który posiadał nieco inne światła w przednim zderzaku. Charakterystycznymi dla wozu elementami były otwory wentylacyjne po bokach auta, które kierowały powietrze do chłodnic, a także kratownica w tylnym pasie, skrywająca światła. Wspomniany silnik wywodzący się z podkręconej jednostki z 512 BB spięto z pięciobiegową skrzynią manualną w układzie „dogleg”, to znaczy z biegiem wstecznym w miejscu pierwszego biegu i „jedynką” naprzeciw „wsteka”. Samochód zaprezentowano na Paryskim Salonie Motoryzacyjnym w 1984 roku, gdzie został dobrze przyjęty; w tym samym roku Testarossa trafiła do produkcji.

Tak jak A310 czy SD1, Testarossa przechodziła modernizacje silnika i liftingi nadwozia, które – mówiąc wprost – miały coraz bardziej ukryć pochodzenie auta z początku lat 80-tych, które było widoczne w 1996 roku, kiedy wyprodukowano ostatnie sztuki modelu produkowanego wówczas jako F512 M.

pokaż spoiler hurr durr, tylko ałta bolzgie/z komuny som pudrowane hurr durr! _wscieklynosacz.jpg_

Poszczególne liftingi można poznać po samym nazewnictwie – najstarsze samochody są określane jako Testarossa, te z początku lat 90. jako 512TR, zaś najmłodsze – jako F512 M.

– 1984-91 – pierwsza wersja samochodu; wczesne egzemplarze posiadały pojedyncze lusterko montowane na słupku i koła montowane na pojedynczą centralną śrubę, późniejsze dwa lusterka montowane przy drzwiach (1987) i koła montowane na pięć śrub (1986); Testarossę napędzał silnik o pojemności 4.9 litra i mocy 390 KM, który pozwalał osiągnąć vmax na poziomie 290-295 km/h; pojazd ważył 1708 kg. Zbudowano ponad 7 tysięcy egzemplarzy.
– 1991-94 – pierwszy lifting auta, nazywanego odtąd 512TR; pojazd otrzymał nieco inny przedni zderzak, lekko zmodernizowaną deskę rozdzielczą z nowymi zegarami w miejscu wąskiej konsoli środkowej, nieco lepsze hamulce oraz mocniejszy silnik ze zmienionym układem dolotowym i wydechowym o mocy około 428 KM, pozwalając się rozpędzać do 314 km/h; waga spadła do około 1656 kg. Zbudowano około 2300 egzemplarzy.
– 1994-96 – druga i zarazem ostatnia modernizacja, zmiana nazwy na F512M, gdzie „M” miało oznaczać „modyfikacja”, zarówno po włosku jak i po angielsku; pojazd otrzymał nowe lampy w miejscu starych chowanych – wprowadzono także przednie dolne i tylne światła z modelu F355 – te ostatnie mocno odstawały od zastosowanej z tyłu żaluzji świateł. Moc silnika o oznaczeniu Tipo 113B wynosiła 441 KM, pozwalająca rozpędzić samochód do 315 km/h. Samochód zyskał rozkład mas wynoszący 42% na przód i 58% tył, względem 40-60% dla pierwszej Testarossy i 41-59% dla 512TR. Pomimo opinii bycia najlepszym modelem, samochód sprzedał się kiepsko – wyprodukowano tylko 501 egzemplarzy.

Ferrari Testarossa szybko stała się symbolem lat osiemdziesiątych, na równi z konkurencyjnym Lamborghini Countach czy DeLoreanem, będąc przedmiotem pożądania do dzisiaj, w szczególności auta z najstarszej serii. Niemały wpływ miał na to serial Miami Vice w którym używano białego egzemplarza, podarowanego przez Ferrari po tym, jak marka dowiedziała się o wykorzystywaniu kitcara wyglądającego jak Daytona; nawiązanie do serialowego auta miało miejsce w filmie Wilk z Wall Street w którym główny bohater poruszał się egzemplarzem pomalowanym na wzór tego z serialu, a także serii Grand Theft Auto , gdzie pojawił się jako Cheetah, oraz w odsłonach Vice City i Vice City Stories jako nieoznakowany wóz policyjny, będący nawiązaniem do serialowego auta. Poza tym, samochód pojawiał się w grach wyścigowych czy filmach i serialach. Sama Testarossa posłużyła za bazę do kilku prototypów, między innymi Mythosa, Testarossy Spider czy FZ93.

#autakrokieta #ferrari #samochody #motoryzacja #gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #wlochy #miamivice #vicecity #80s no i w sumie #popup

pokaż spoiler Źródła: „Ferrari Testarossa” autorstwa C. Cheethama, z książki „Samochody sportowe – wyczynowe maszyny”; „Plakatowe superauta – Ferrari Testarossa” z serwisu Autoblog https://spidersweb.pl/autoblog/plakatowe-superauta-ferrari-testarossa/ oraz EN Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Ferrari_Testarossa